چــشـــمی به گـــــلّه و دســــتی به نـــی لبـــک
هـــی ســـاخت،هـی نواخت،چوپان بانمک:
«مـــــجنون تــمـــام کـــرد ، مـــــــجـنون حرام شد
لـــــیلـــی! تــرو خــدا ! لیلی کـمک،کمک»
هی ساخت،هی نواخت،هی سوخت،هی گداخت
«فــــریـــــاد کـــن مرا ،ای درد مشـــــترک»
گــــــرد ســرش نگــــو ، گــــــرد ســرش نپـــــرس
هـــــی دور زد زمین ، هــــی چرخ زد فلک!
از دســـت هرچــه بـود، از دســـت هرچــه هــست
از دســــت پیـنه دار ، از دســــت بی نمـک
یــــکـــــــــهـو به گــلّــه زد ، یــک بــــره عـــجـیـــب
یــــــک میــــش نــانـجـیب،یک گـرگ تیزتــک
زد ، بـــرد،کــشـــت،خــورد ، چـــوپان ولـــی دریـــغ
هی گفت به «درک!» هی گفـت به «درک!»
چـــــــوپـان بـــی چــــــمـــــاق ، چوپان بـــاتـــلاق
نـــه «یـا عـــلی مــدد!»،نه ای «خدا کمک!»
او را کـتــک نـــزن ، ای «یا هـوالـــغــفور !»
او را فـلک نکـن ، ای «لاشـریــک لـک!»
او را نـــــــزن کـــــه مـــا ،مـــا نــیـــز بـــی خیــال
مــــــانــــیــز بـــه درک،مــــــانـــیـــز بــه درک!
رضاباباخانی